Bir ses vereyim dedim ama nereden başlasam bilemedim. 1 yıldan fazla olmuş yazmayalı; ama hep aklımda birşeyler yazmak var. Aslında biraz Instagram'ın suçu, biraz da Bursa'nın. Ben geçen yaz Temmuz'da ayrıldım Bursa'dan eşimin işi dolayısıyla. Kendi tercihimizdi Gümüşhane'ye taşınmak. Bursa'dan ayrılmak ... hala alışamadım ve Bursa'ya da 1.5 yıldan beri gitmedim. Ailem orada. Fakat eğer gidersem vazgeçmek mümkün olmayacak. Anlayacağınız ben biraz depresyondayım. Doğup büyüdüğüm topraktan ayrılmak hiç kolay olmadı, olmayacak. Buraya gelene kadar bir şehrin bu kadar küçük olabileceğini, imkanlarının bu kadar kısıtlı olabileceğini hiç düşünmezdim. Bursa'nın bir semti kadar bütün şehir. Neyse ki biz kampüs içindeyiz; ama öğrenciler olmadığında yaz tatilinde hayalet şehre dönüşüyor şehir. Şimdilik idare ediyoruz. En büyük sıkıntı ise anaokulu oldu. Toplamda 3 tane okul var merkezde ve alternatif de pek fazla yok. Dahası ne bir kahve içebileceğimiz ne de yemek yiyebileceğimiz bir yer var. Olanlar bana hitap etmiyor. Lcw bile yok ki siz düşünün artık. Neyse. Bim, A101, Şok var... Hayaller... Migros vs, bir Starbucks'ı rüyamızda görüyoruz. Ama Trabzon yakın sayılır: 1saat 40 dakika. Alışverişimizi yapıyor, kahvemizi içiyor geliyoruz. Çok sıkıntılı bir dönem. Her şeye rağmen, kesinkes alışamadım da diyemem; çok şükür ki sevdiğim arkadaşlarım, dostlarım var. Zaman daha kolay geçiyor. Gümüşhane'nin en sevdiğim yanı ise havası. Kışı bile oldukça rahat geçiriyoruz. Kış çok soğuk olmadığı gibi yaz da serin geçiyor, nem yok, kızım burada daha az hasta oluyor ve maşallah hasta olduğunda da hafif atlatıyor. Kısaca özetlersek şimdilik asayiş berkemal...
